پارگی مزمن یا قدیمی تاندون آشیل

همانطور که در قسمت مربوط به پارگی حاد آشیل گفته شد،بهترین درمان جهت ترمیم تاندون آشیل، روش جراحی است. ترجیحا بهتر است که جراحی ظرف چند هفته بعد از پارگی انجام شود.

اگر تاندون آشیل ترمیم نشود ظرف چند هفته دو سرتاندون از هم فاصله گرفته وممکن است این فاصله حدود ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر شود. نتیجه آن ضعف شدید بیمار حین راه رفتن خواهد بود.و بیمار قدرت بلند شدن روی پنجه نخواهد داشت.

در طولانی مدت به دلیل اینکه بیمار مجبور است از عضلات کمکی انگشتان جهت راه رفتن استفاده کند ،به مرور انگشتان پا تغییر شکل پیدا کرده و دردناک میشود.

علائم پارگی مزمن تاندون آشیل شامل مشاهده و دیدن یک فرورفتگی یا گپ در محل تاندون است.معمولا متخصص مچ پا به راحتی به کمک معاینه فیزیکی می تواند این مسئله را تشخیص دهد.

انتخاب اول جهت درمان پارگی مزمن آشیل ،جراحی است.

اگر بیمار شرایط جراحی را نداشته باشد میتوان از بریس استفاده کرد. بنابراین بعد از تشخیص پارگی مزمن بهتر است جراحی انجام شود.در صورتیکه جراحی به تعویق انداخته شود به مرور فاصله دو سرتاندون بیشتر شده و جراحی مشکل‌تر خواهد شد.

نوع عمل جراحی بستگی به میزان فاصله ایجاد شده بین دو سر تاندون دارد، در صورتی که فاصله کم باشد میتوان مانند پارگی حاد، دوسر تاندون را مجدد به هم دوخت.

در صورتی که فاصله دو سر تاندون زیاد باشد، از تکنیک های مختلف مانند ترانسفر تاندون، آلو گرافت و… استفاده میکنیم.

به عنوان مثال جهت تاندون ترانسفر از تاندون بلند شست پا استفاده می شود.

هر چند عمل جراحی پارگی مزمن آشیل عمل پیچیده ای است ،ولی در نهایت نتیجه عمل بسیار خوب می باشد وبیمار قدرت کافی جهت فعالیت‌های خود پیدا خواهد کرد.